Verkiezingen 2017: Doe iets!
Verkiezingen 2017: Doe iets!
Jarenlang was ik een actieve niet-stemmer. Een betere wereld komt dichterbij door dagelijks actie voeren én je idealen zelf in de praktijk te brengen. Niet
door eens in de vier jaar te stemmen en vervolgens over te gaan tot de orde van de dag in de hoop dat anderen het wel oplossen. Nu ga ik, de actieve niet-stemmer, zelf de politiek in. Ik sta op de kieslijst voor Artikel 1. De nieuwe politieke beweging die zich inzet voor de fundamentele gelijk/waardigheid van iedereen in Nederland. Ik sta op nummer 5, hoog genoeg om mijn politieke hart te voelen kloppen.
Ik doe mee aan deze verkiezingen omdat het nodig is. Ik kan niet zomaar laten gebeuren dat de rechtstaat ontmanteld wordt, de democratie ondermijnd. Nooit gedacht dat ik die nog eens zou verdedigen en koesteren als belangrijke verworvenheden. ‘Jullie rechtstaat is de onze niet,’ dat was eerder mijn motto. In die tijd dacht ik er alleen aan dat het beter zou kunnen worden. Nu zie ik dat we juist hard achteruit
gaan.
De afgelopen jaren heb ik met toenemende emotie gezien dat uitgesproken racisme in Nederland tot de mainstream is gaan behoren. Onder het mom van ‘ik ben echt geen racist hoor, maar …’ worden achteloos de meest generaliserende en denigrerende uitspraken gedaan. Soms zelfs regelrecht ontmenselijkend. En dit alles is gericht tegen mensen met een niet-westerse (lees: niet-witte) migratie-achtergrond en het wordt door de massa goedgekeurd, gebagatelliseerd of zwijgend toegelaten.
Een rechtvaardige samenleving kan niet bestaan zonder rechtvaardige verhoudingen tussen alle mensen, van alle kleuren, nationaliteiten, klassen, geloven,
seksualiteiten en identiteiten. Het is niet genoeg om niet racistisch te zijn, we moeten ons actief inzetten tegen racisme. De dominante groep moet de hand in eigen boezem steken. En zich uitspreken.
“In the end we will not remember the words of our enemies but the silence of our friends” (Martin Luther King jr.)
Een rechtvaardige samenleving kan niet bestaan zonder rechtvaardige sekseverhoudingen. En rechtvaardige sekseverhoudingen kunnen niet bestaan zonder een actieve bijdrage van mannen. Mannenemancipatie draagt bij aan de emancipatie van vrouwen, en aan de levenskwaliteit van mannen. Feminisme heeft mannen nodig voor een betere wereld, mannen hebben feminisme nodig voor een beter leven.
Geweld tegen vrouwen is ook zo’n onderwerp waarover de dominante groep – mannen – oorverdovend stil is. Met Emancipator hebben we de afgelopen maanden de Nederlandse White Ribbon campagne uitgevoerd. In navolging van zo’n 60 andere landen hebben we mannen opgeroepen om zich uit te spreken tegen geweld tegen vrouwen. Het stilzwijgend normaliseren en goedkeuren van zo’n groot maatschappelijk probleem moet doorbroken als we echt (gender)gelijkheid willen. En ook hier moet de hand door de dominante groep in eigen boezem worden gestoken en niet alleen naar anderen worden gewezen. Teveel mannen wijzen graag naar anderen, teveel witte Nederlandse mannen wijzen naar moslims, Afrikanen, mannen met een kleurtje en zeggen dat die pas erg zijn. Zelf kloppen ze zich op de borst en doen te weinig aan zelfonderzoek. Geweld tegen vrouwen is wereldwijd een mannenprobleem dat alleen opgelost kan worden als mannen zichzelf deel van de oplossing maken. En daar is meer voor nodig dan niet-seksistisch zijn, zoals niet-racistisch zijn ook niet genoeg is om racisme op te lossen.
Geweld tegen vrouwen is geen probleem dat door vrouwen opgelost kan of moet worden zoals racisme geen probleem is dat door gekleurde mensen opgelost kan of moet worden.
Ik voelde me de afgelopen jaren steeds meer vervreemden van het land waarin ik leef – misschien wel de wereld waarin ik leef. Er is zoveel angst, boosheid, haat. En zoveel stilte hierover. Partijen, media en zelfs mensen die ik als weldenkende burgers had beschouwd, allemaal vertellen ze dezelfde verhalen, bagatelliseren en normaliseren het racisme en de discriminatie in ons land en praten het goed. Moslims hebben de haat en aanvallen aan zichzelf te danken. Migranten moeten zich gewoon invechten als ze mee willen doen. Gekleurde mensen zijn zelf racistisch als ze zich niet meer uit laten sluiten. Het gaat zelfs zo ver dat sommigen ‘links’ de schuld geven van de opkomst van rechts.
In Artikel 1 vond ik het platform waar ik al zo lang naar verlangde. Een nieuwe partij die bestaande kaders en uitgangspunten ter discussie stelt, die diversiteit en intersectionaliteit serieus neemt, verschillen koestert en naar inclusiviteit streeft. Die daarvoor het uitgangspunt van gelijkheid en gelijkwaardigheid centraal stelt. Een beweging die ziet dat alle minderheden samen een flinke meerderheid vormen. Die de norm ter discussie stelt en ruimte biedt aan verscheidenheid. Een groeiende verzameling mensen die eigenheid viert omdat het over ieders eigenheid gaat.
Ik ben een idealist, ik geloof dat we het goede moeten nastreven. Ik ben een anarchist, ik geloof dat we het goede in mensen moeten stimuleren. Het gaat om vrijheid en verantwoordelijkheid. Elk individu heeft verantwoordelijkheid voor het collectief, en het collectief heeft verantwoordelijkheid voor het individu. Samen aan een betere wereld werken kan alleen op basis van gelijkwaardigheid. Daarom heb ik me bij Artikel 1 aangesloten.
Voor mij is politiek ook activisme, maar met andere middelen. Ik geloof niet dat Den Haag de wereld maakt, dat moeten we samen doen. Het persoonlijke is politiek. Maar politiek is ook persoonlijk, de politiek heeft grote invloed op hoe we ons leven en de samenleving vorm kunnen geven. Wat mij betreft is het niet de vraag of overheid of individu verantwoordelijk is, we zijn allemaal verantwoordelijk.
En daar ligt nu de kans, met deze verkiezingen, met elke verkiezingen, in je leven van elke dag. Geef je stem aan iemand die niet op je lijkt. Aan iemand die anders niet gehoord heeft. Iemand wiens stem en belang niet zo vanzelfsprekend wordt meegenomen in de politiek van alledag. Geef je stem aan een vrouw als je een man bent. Aan iemand van een andere kleur als je wit bent. Aan iemand met een andere seksuele voorkeur of identiteit. Aan iemand van wie je kan leren hoe het is om in deze maatschappij te leven als je niet aan alle normen voldoet. Luister ook eens naar de verhalen hierover, en zoek naar de herkenning. Misschien ontdek je wel hoe je toch op elkaar lijkt. Juist! En anders is het een mooie oefening in bescheidenheid, in eerlijk delen, in het inzetten van je privileges door ze uit handen te geven.